De dag zal komen dat de mens het lawaai even onverbiddelijk zal moeten bestrijden als de cholera en de pest.
Robert Koch, bacterioloog (1843-1910)
Kermis van het leven
‘Het leven lijkt op een goudgeschilderde koets’, zei de Boeddha eens, ‘wijzen kijken ernaar, dwazen stappen er graag in’. Voor onze tijd past misschien beter het beeld van het reuzenrad op een kermis.
Een achtbaan met ronddraaiende kleurrijke gondels van ijzer, koper, zilver en bladgoud die de inzittenden een speciale sensatie moeten geven. Je wordt er doorgaans misselijk van en moet er nog voor betalen ook. Weinig mensen echter kennen het rad of het wiel met acht spaken van de Boeddha, dat het achtvoudige pad van bevrijding symboliseert. Door toepassing van dit pad kan men via de naaf voorgoed ontsnappen aan alle begeerten. Het is een stap voor stap uitdoven aan alle waan en blindmakende verlangens, die een tomeloos lijden veroorzaken en de kermis van pseudoleven in stand houden.
Een kermis kenmerkt zich door veel lawaai, drukte, kitsch, manipulatie, illusies, drogbeelden, ongezond voedsel en snoepgoed. Stilte en rust zijn er niet te vinden, net zo min als in de kermis van het leven. Tallozen zijn de relatie kwijtgeraakt met de eindeloze stilte en rust van het zichzelf voltrekkende leven. Zij gaan op in de rusteloze centrifugale beweging van een kunstmatig geschapen leven dat gebroken heeft met het ritme van de natuur en gekenmerkt wordt door onrust, lawaai, stress en haast, die ons afsnijden van de ‘ongrond aller dingen’ en vele ziektes veroorzaken.
Burn-out, het totaal opgebrand zijn, is een van de meest kenmerkende moderne ziektes geworden, veroorzaakt door te veel stress. Hartaanvallen, kanker, Alzheimer, zelfdoding (wereldwijd ca.1 miljoen mensen per jaar!) nemen onrustbarend toe, maar ook talrijke nieuwe ziektes, veroorzaakt door lawaai, stress, spanning, spirituele ondervoeding, uitzichtloosheid… De gierende kleurige kermisrups van eindeloze verlangens raast maar door als een atonale muziek-express, terwijl onder het lawaai van een snerpende sirene met regelmaat een hoes van verdwazing de inzittenden afschermt van het ware leven.
Gevangen in duizend en één verlangens, in nutteloze levensprogramma’s, bewaakt door steeds slimmere big-brothertechnieken, branden steeds meer mensen als een zichzelf verslindend levenslont op, zonder te merken dat al enige tijd overal sirenes en alarmbellen klinken, die aangeven dat de explosie van de dolgedraaide carrousel zeer nabij is en dat het de allerhoogste tijd is om met één ruk het stuur om te gooien of voorgoed uit de ‘goudgeschilderde koets’ vol leugens te springen.
Virtuele werkelijkheid
In het niet-werkelijke zien zij het werkelijke, in het werkelijke zien zij het niet-werkelijke: degenen die er zulke onjuiste denkbeelden op nahouden, realiseren nooit het wezen van de werkelijkheid.
Dhammapada 11
Tallozen zijn gevangen geraakt in de virtuele werkelijkheid van de (a)sociale media, versturen dagelijks miljarden, vaak nutteloze berichten via e-mails, Twitter en Facebook, zijn verdwaald in allerlei games, lopen met hun smartphone gebiologeerd achter Pokémonmonstertjes aan, zoeken in allerlei zoekmachines naar nog meer ‘be-Google-ende’ informatie, niet meer beseffend dat alle geheimenissen van het bestaan, ‘nader dan handen en voeten’, in onszelf zijn opgeslagen, zonder een planetair alles verstorend elektronisch netwerk en ziekmakende straling.
Wie de voorbijgangers van het moderne leven waarneemt, ziet hoe tallozen via een Silicon-Valleynavelsnoer met hun elektronische speeltjes en apparaten verbonden zijn. De beeldschermcultuur rukt in allerlei formaten op en daarmee ook de ‘digitale dementie’. Maar ook de ‘oortjescultuur’ breidt zich uit, zelfs bij joggers in de bossen die nauwelijks meer de stilte van de natuur horen, de zang van een vogel, het ruisen van de voorjaarswind door orakelende bomen. De grote verdwazing van het almaar via gsm en online bereikbaar te moeten zijn, breidt zich uit als een virale infectie, terwijl de verbinding met het werkelijke leven, met stilte als potentieel van al wat is, verloren dreigt te gaan.
De virtuele wereld vervangt stap voor stap de echte wereld. Steeds meer mensen kijken dagelijks urenlang door brillen van leugens en onechtheid naar een gemanipuleerde wereld, belanden in een Hadesachtig schimmenrijk zonder nog te beseffen dat ze afgesneden zijn van het licht. Steeds meer geavanceerde 3D-brillen zijn verkrijgbaar, die het zicht op ons ‘oorspronkelijk gezicht’ inruilen voor elektronische paardenkleppen die de mens nog grotere en rumoeriger begoochelingen voortoveren, terwijl smart- businessboys zich hinnikend en grinnikend in de handen wrijven en de dollarstreepjes in hun ogen groter worden. ‘Alice in wonderland’ valt van de ene kuil in de andere. Met een 3D-printer kunnen we straks al onze wensen, pijn en illusies afdrukken, zonder de penwortel van het lijden te hoeven uitrukken: het verlangen naar steeds meer, steeds iets anders, steeds iets ‘nieuws’. Onwetendheid regeert de mens wellicht als nimmer tevoren. Het toenemend lawaai en de schreeuw van pseudoleven maken het menigeen steeds moeilijker om in zichzelf af te dalen en in de kakofonie van een verwilderd bestaan een mogelijke zin der dingen te ontdekken. Zoals men in een pan kokend water zijn gezicht niet weerspiegeld ziet, zo kan het oorspronkelijk gezicht niet doorbreken in een onrustige geest vol kokende verlangens. Een lawaaierige mind is een taai vlies dat de manifestatie van eindeloze stilte, ongrond van al wat is, belemmert.
Wat werkelijk is, beschouwen zij als werkelijk, wat niet-werkelijk is, beschouwen zij als niet-werkelijk: degenen die er zulke juiste denkbeelden op nahouden, realiseren het wezen van de werkelijkheid.
Dhammapada 12
Cultuur van het lawaai
Waar de mens de kern van zijn wezen vergeet, verschanst hij zich des te steviger naar de buitenkant. Waar de innerlijke volheid verstomt, zoekt hij het uiterlijk lawaai.
Karlfried Von Dürckheim
Sinds de industriële revolutie het machinetijdperk inluidde en de werkzaamheid van de mens steeds meer geautomatiseerd, gerobotiseerd en ontmenselijkt werd, heeft de cultuur van het lawaai, het tijdperk van de schreeuw, herrie en onrust, zich in snel tempo verspreid. In steden en dorpen, zelfs in menig bergdorpje, waar het verstilde lied bij feestelijke bijeenkomsten geleidelijk vervangen werd door rock, punk en snelflitsende lasers, draait het lawaai soms op volle toeren.
In veel steden danst dag en nacht vleesgeworden schreeuwerig amusement op stelten van onrust en verblinding de macabere dans der levende doden, een bezweringsritueel dat de angst voor de stilte en het ervaren van de eenheid der dingen heeft weggestopt onder de tijdelijke dansvloer van onecht leven. Het onnoembare, het onzegbare, het werkelijk nieuwe, de verborgen sereniteit van het bestaan toont zich pas dwars door alle dualiteit heen, als de kronkeldans der eindeloze verlangens tot stilstand is gekomen. In de discotheek van het kunstmatige leven worden velen innerlijk doof voor de nachtegaal van de ziel en scheuren trommelvliezen uiteen door een teveel aan decibels. Eén minuut stilte voor een monument van reeds ontelbare gesneuvelden voor God, vrijheid en vaderland geeft wellicht even het gevoel ergens bij stil te staan, maar lost de onrustige beweging van de eindeloze verlangens, waarop handig wordt ingespeeld door zakenlieden, godsdienstpredikers, reclamemakers en zij die aan de touwtjes trekken achter het wereldtoneel, niet op. Het rad van avontuur en lijden blijft gewoon doordraaien. De naaf van stilte wordt niet ontdekt.
Er is geen plaats om uit te rusten in de steden van de blanke man. Geen plaats waar je het openspringen van de knoppen in het voorjaar kunt horen of het geruis van vliegende vogels. Het lawaai schijnt alleen maar bestemd om de oren pijn te doen. En wat heeft het leven voor een zin als een mens niet meer de eenzame kreet van de nachtuil kan horen of het praten van kikkers rond het water in de avond? Ik ben maar een rode man en dom. De indiaan houdt van het zachte ruisen van de wind over het water van het meer en de geur van de wind, gezuiverd door de middagregen of meedragend de reuk van pijnbomen.
Dit zijn enkele zinnen uit een toespraak van Seattle (1856), opperhoofd van de Duwamish-indianen, gericht tot de Amerikaanse regering die hun grond wilde kopen. De eindeloze begeerten van blanke kolonisten in Amerika zorgden voor een genocide onder de indianen. Miljoenen, voor wie de stilte van de natuur de basis is van hun cultuur, werden ‘afgeschoten’, verkracht, vergiftigd door met pokken besmette dekens. Dat niet alle indianen altijd vredelievend waren, heeft de geschiedenis ook uitgewezen. Dat bijna ieder volk wel een genocide of holocaust heeft meegemaakt en dat dit steeds maar doorgaat zonder dat veel mensen zich durven af te vragen wat hier de dieperliggende oorzaken van zijn, mag ook duidelijk zijn.
Elementen verstoord door lawaai
Wereldwijd is de cultuur van het lawaai opgerukt, heeft haar kankercellen overal uitgezaaid.
Op het land: razend geworden verkeer op snelwegen, piepende vrachtauto’s met elektronische systemen, alarm van politiewagens, brandweerauto’s en ambulances.
Kilometers lange files breiden zich uit en daarmee ook de opgestoken middelvinger of de wijsvinger richting voorhoofd bij toenemende spanning. Te trage treinen worden in sneltempo vervangen door hogesnelheidstreinen met in iedere coupé een internetverbinding om onze vermeende alom aanwezigheid en bereikbaarheid te bevestigen. Stiltecoupés zijn zeldzaam. Kakelende, ringende en trillende gsm’s begeleiden steeds meer het onrustig geworden reizen, terwijl oortjesmuziek vaak meters ver doorklinkt en een vriendelijk schouderklopje om de decibels wat te verminderen nogal eens een dreigend gezicht oplevert. Straks worden we met een vaart van duizend kilometer per uur door luxe stalen buizen weggeschoten om in nog geen halfuur vanuit Amsterdam in Parijs te zijn. Onder de grond breiden metrostations en kilometerslange snelsporen zich uit. Steeds meer ondergrondse tunnels leiden het verkeer onder de aarde door en menig berg wordt tot in het hart doorboord om in zijn ingewanden het verkeer door te kunnen laten razen. Opkomende hoverboards, tweewielers met slimme sensoren (PUMA), elektrisch aangedreven éénwielers en steps beginnen een bedreiging te worden voor voetgangers. Hun bestuurders slalommen behendig maar ook gevaarlijk tussen voetgangers en fietsers. Het lijkt wel een nieuwe sport, nog niet toegelaten tot de Olympische Spelen waar wordt gewedijverd om blinkende medailles die bij de volgende Spelen alweer tot vergane glorie behoren.
In de lucht: steeds meer helikopters, lijnvliegtuigen en supersonische ‘straaljagers’ die een oorverdovend lawaai maken en zich in toenemende mate voortbewegen tussen rasters van ziekmakende chemtrails. Het aantal militaire drones in de lucht neemt toe, terwijl menig burger al droomt van een privédrone. Een blauwe, vlekkeloze hemel is een zeldzaamheid geworden. Onder de noemer ‘globalisering’, ‘militarisering’ en ‘climate engineering’ worden de elementen van de natuur door en door vergiftigd, kapotgemaakt en met veel lawaai verstoord. Over de grote gevaren van HAARP en chemtrails wordt collectief door regeringen en deelnemers aan klimaatconferenties gezwegen. Licht- en luchtvervuiling nemen zorgwekkend toe. Waren de bergen enkele decennia geleden nog plekken van volledige rust en stilte, nu vliegen steeds meer mensen aan een parachute of deltavliegtuig met gebruikmaking van de thermiek door het berglandschap, terwijl luchtpiraten met allerlei gemotoriseerde vliegtuigjes de stilte van de bergen verstoren.
Op de wateren: steeds grotere en luxueuzere passagiersschepen, cruiseschepen, marineschepen, vliegdekschepen, enorme vrachtschepen, privéjachten, grote en kleine vissersboten. Speedboten, hovercrafts en surfers hebben de zeilboot verdrongen en flitsen over het wateroppervlak, zonder rekening te houden met het natuurlijke getij van de zee. Onder het wateroppervlak begluren diepzeeduikers stervende koraalriffen, de regenwouden van de zee, zwemmen zij die het kunnen betalen met dolfijnen en veroorzaken duizenden onderzeeboten met hun ultrasone geluiden dagelijks de dood van talloze zeedieren. Op het strand zitten op warme dagen steeds meer mensen dicht opeengepakt of strekken hun glimmende lijven uit voor honderden strandcabines, meestal niet luisterend naar de taal der elementen, terwijl reclamevliegtuigen boven hun hoofd cirkelen. Rondtrekkende marskramers prijzen hun voedsel, ijsjes en vissen aan en de zuivere zeelucht wordt doordrongen van de geur van parfums en bodycrèmes, frietlucht en lijfgeuren.
Opblaasbare roeiboten, kano’s, zwanen, zeehonden, zeemeerminnen, dolfijnen en zwembanden dobberen op het water, waardoor je nauwelijks meer kunt genieten van de golven, terwijl op het strand ringwerpers, voetballers, badmintonspelers en vliegeraars, vaak onder luid geschreeuw, heen en weer rennen. En niet te vergeten de honderden windturbines in de zee die de horizon nog verder vervuilen.
Oplawaai na oplawaai
Tussen het geluid van dreunende heipalen, ontelbare claxons, schreeuwerige reclameborden, snerpende en zoemende geluiden zijn velen in steden en grote dorpen eraan gewend geraakt om te leven onder een stolp van decibels die het innerlijk leven stap voor stap vernietigen. Het tegenwicht van yoga, meditatie, tai chi en mindfulness om het innerlijk evenwicht te hervinden slaat ook aan in de businesswereld. Immers, het laat radicale veranderingen in de snelgroeiende lawaaicultuur ongemoeid en levert meer productiviteit op. Weinigen vragen zich af hoe lang aanpassing aan de lawaaicultuur kan worden volgehouden. Onze stervende en uitstervende natuur en cultuur lijken op een doodzieke patiënt, wiens overlijden steeds weer wordt uitgesteld door toediening van voldoende zuurstof, pillen, injecties en andere drugs van de farma-industrie, terwijl romantische beelden uit de natuur via een 3D-bril op het netvlies worden geprojecteerd. Huxley’s Brave New World in volledige manifestatie? De transhumanistische filosofie van met eredoctoraten onderscheiden geesten als Ray Kurzweil (directeur Ideeën van Google en adviseur van het Pentagon) maken de weg vrij om straks boven alfa-, beta-, gamma- en deltamensen uit te stijgen. De cyborg (combinatie van mens en machine) komt eraan! Voor de transhumanisten dé ‘oplossing’ van alle problemen, omdat dan de mens en het menselijke verdwijnen. Het downloaden en uploaden van de menselijke ‘geest’, aangesloten op het (Google)wereldbrein, is hiermee binnen de technologische mogelijkheden gekomen. En dit onder het mom van het verlenen van onsterfelijkheid aan de mens.
Wie door deze pseudoreligieuze ideologie niet hevig verontrust raakt, zou wel eens volledig verdoofd kunnen zijn door de wereldwijde lawaai- en mind- control-cultuur, die de mens oplawaai na oplawaai verkoopt, totdat hij straks murw geslagen bijna knock-out op de bühne van een totaal gecontroleerde nieuwe wereldorde ligt, maar nog net geschikt is om als slaaf in een dreigende derde wereldoorlog opgeofferd te worden aan demonische goden op aarde en in de ‘hemelen’. ‘Goden’ die zich eeuw na eeuw verlustigen aan het door de mens gestorte bloed en niets liever doen dan oorlogen plannen. Goden die van demonie bezeten zijn, handelen vanuit het vuur van haat en afgunst. Het is de allerhoogste tijd dat iedereen wakker wordt, dat er indringende vragen worden gesteld aan onze politici, dat steeds meer zieke psychopathische wereldleiders, die genadeloos geopolitieke doeleinden najagen, miljoenen levens vernietigen en verantwoordelijk zijn voor de stroom van miljoenen vluchtelingen, zo spoedig mogelijk op non-actief worden gesteld en voor het Internationaal Strafhof in den Haag worden gedaagd, zodat de kolossale oorlogsmachinerie die over de hele wereld in gereedheid wordt gebracht, misschien nog net op tijd tot stilstand kan komen. Het denderende lawaai is al te horen. De paukenslagen van geweld kunnen niet meer worden ontkend. Terreur heeft zich overal genesteld, symbool van geestelijke verdwazing, verklanking van verloren innerlijke stilte en reflectie. De harmonie der sferen is vervangen door disharmonie. Huiveringwekkende wezens die lijken op de duivels, demonen en kwelgeesten uit de apocalyptische schilderijen van Jeroen Bosch lijken zich te hebben losgemaakt van hun doek en dansen vrij rond over het wereldtoneel voor de laatste acte, ‘het laatste oordeel’, de ontsluiering van alle wereldkarma. Hora est!
Moderne Prometheus en Icarus
De mythe over Atlantis, waar Plato over schreef (o.a. in Timaeus), en de meer dan duizend overgeleverde verhalen in heel de wereld over de grote (zond)vloed mogen ons na de zoveelste mislukte en als succesrijk verkochte klimaatconferentie tot nadenken stemmen. Megastormen, aardbevingen en vulkaanuitbarstingen teisteren meer en meer onze planeet. Als een moderne Prometheus stal de wetenschap het nucleaire vuur van de ‘goden’, werden over heel de wereld honderden pronkzuchtige, babylonische torens gebouwd, van New York tot Dubai en Singapore, wordt door gestoorde wereldleiders het ‘evangelie’ gepredikt van het gouden kalf, van meedogenloze concurrentie, afgunst, haat en geweld. De hedendaagse Icarus is met zijn supersnelle raketten in een vrije val gekomen. Helaas is er geen vangnet om hem op te vangen. De faustiaanse wetenschap lijkt een contract met de duivel te hebben gesloten, ondertekend met bloed (vgl. Faust van Goethe). Blind vooruitgangsgeloof zonder reflectie, zonder stilstaan en zonder ethisch besef leidt onherroepelijk tot vernietiging, tot zelfverbranding. De overgebleven as met de stank van alle wandaden wordt door de wind der vergetelheid over een verscheurde aarde verspreid in afwachting van een nieuw wereldtijdperk. De ‘straf der goden’ is voor alles een reactie op de hybris van de mens, die de maat der dingen is kwijtgeraakt. De doos van Pandora wordt steeds opnieuw geopend door overmoed die ten val leidt. Deze keer met het risico dat niet alleen alle ziektes en rampen uit de dood over de aarde vliegen, maar ook de hoop.
Dit willen we liever niet of in ieder geval niet te veel horen, laat staan erover spreken, ook niet in de zogeheten spirituele bewegingen of groepen. Nogal wat aanhangers van de new-agebeweging menen zelfs dat je het kwaad aantrekt als je erover spreekt, niet beseffend dat het kwaad juist zo snel oprukt omdat tallozen die het goede voorstaan blijven zwijgen.
Last Trump-et?
Overal is onrust, herrie, lawaai, oorlogsrumoer. In de lucht, op en onder de aarde, op en onder het water. De vernietigende dominantie van een machtselite heeft honderden miljoenen mensen in een hel van lijden, bittere armoede en honger gestort. Overal wordt de dharma vertrapt. Ze loopt kreupel door de straten van onwetendheid, zoals ten tijde van Heer Krishna, beschreven in de Bhagavad Gita. Wie zichzelf steeds opnieuw als maat van alle dingen blijft beschouwen, loopt het grote gevaar tot mateloos gedrag te vervallen. De uiterst luidruchtige aanwezigheid van de mens op aarde is een manifestatie van vleesgeworden dualiteit, die slechts door grondeloze stilte geheeld kan worden.
De ‘last Trump-et’ is al te horen tussen collectieve verdwazing en ‘Hillaryteit’. Kan alleen nog een oorverdovend bazuingeschal ons massaal wakker doen schrikken, ons bewust maken hoe het gouden stierkalf van Wall Street, de City, Frankfurt, Bazel, Brussel en allerlei andere plaatsen ons onder zijn genadeloze hoeven vertrapt? Zal de macht van de mammon, de demon der demonen, die ons in de greep van totaal gecorrumpeerde topbankiers heeft gebracht, straks huiveringwekkend zichtbaar worden als de brul van de gouden stier ons bewust maakt hoe afhankelijk iedereen is geworden, een slaaf van de stier der begeerten?
Achter de schermen wordt het grote eindspel gespeeld om via chaos en terreur tot de nieuwe wereldorde te komen, waardoor iedere relatie met de stilte als ongrond van al wat is, verbroken wordt.
Kracht van Bewustzijn
Juist nu, nu het lawaai van oorlogstrommels steeds sterker wordt, is het van het grootste belang om de kracht van Bewustzijn in te zetten: vrede in het hart, mededogen, waarheid, licht en liefde, waakzaamheid, en … handelen. Dode woorden zullen ons niet helpen. ‘Het stof der dode woorden klampt zich aan u vast. Was uw ziel met stilte’, schreef Rabrindanath Tagore.
Een cultuur die zich verliest in verbaal geweld, loze ideologieën en dogma’s, in religieuze waanbeelden en dwanghandelingen, een cultuur die het luisteren naar de stille stemmen van de natuur, de hartenklop van elkaar, de geheimenis van het onnoembare is kwijtgeraakt, is totaal vergeten dat vóór het Woord van het ‘in den beginne’, de volmaakte, onvernietigbare stilte is, ongrond van al wat is. Tempels, kerken, kathedralen, synagogen, moskeeën en alle ‘heilige’ boeken ter wereld wegen niet op tegen de innerlijke stilte van het hart dat weet, het hart waarin harteloosheid, waan en begeerten geen plek meer hebben. De ‘jungle van ideeën’ (de Boeddha) is gekapt door de geest van het juiste inzicht. De ‘bouwer van het lichaamshuis’ (de Boeddha), het vurig brandende ik, is voorgoed uitgedoofd. Stilte.
Marcel Messing
Verschenen in ‘Inzicht’ jaargang 18, nr.4, november 2016