De grote planetaire veranderingen, waar leraren van wijsheid en oude volken (zoals Maya’s, Inca’s, Azteken, Aboriginals en Tibetanen) over spraken en waar bonafide profetieën en steeds meer wetenschappers over verhalen, zijn volop aan de gang. Zeker, aardbevingen kunnen gemanipuleerd worden door Haarp, maar de aarde zelf is ook begonnen aan een omwentelingsproces en keert zich op vele plaatsen binnenstebuiten.
Herscheppende krachten stuwen ons macrokosmische stelsel naar een nieuw aanschijn. Nu een wereldtijdperk afloopt, zwaaien de poorten naar een andere dimensie wijd open.
Terwijl het grote sterven der vormen begonnen is, is tegelijkertijd de machtige wedergeboorte van de aarde, ja, van ons hele zonnestelsel ingezet. Een wedergeboorte die in de oude taal werd aangekondigd als de herschepping van ‘hemel en aarde’. Zoals diep in de aarde continentale lagen verschuiven, zo verschuiven in ons innerlijk lagen van bewustzijn. Wij worden net zozeer door elkaar geschud als de aarde, en de zee van ons onbewuste beeft net zozeer als de zeeën buiten ons.
Wie achter de coulissen van het wereldtoneel heeft gekeken, beseft hoe duistere krachten via de afleidingsmanoeuvre angst de mens van een sprong naar een nieuwe dimensie van bewustzijn trachten af te houden. Velen zijn wakker of worden nu wakker. Hoog rijzen de golven van verandering. Wat gaan we doen? Hoe reageren we hierop? Gaan we ten onder in deze golven van verandering? Laten we ons erdoor overspoelen, zodat we straks lamgeslagen aan de kusten van vernietiging liggen? Of kunnen we toeschouwer zijn van hetgeen er rondom ons en in onszelf gebeurt en daardoor helder waarnemen dat slechts door onze onwetendheid de van buitenaf gemanipuleerde matrix in stand kan worden gehouden?
Door ons niet meer primair te richten op de veranderingen, maar op het onveranderlijke, op dat wat werkelijk is, kunnen we opnieuw geboren worden en vleugels van licht uitslaan, tot het oneindige.
Panta rhei, alles stroomt, niets is blijvend, zei de Griekse filosoof Herakleitos al in de vijfde eeuw voor Christus. En meer dan 2600 jaar geleden leerde de Boeddha om in de wereld der veranderingen het ‘dodenloze’ te zoeken, dat gerealiseerd wordt door nirvana, dat ‘uitwaaien’ betekent aan alles wat we niet zijn. Alleen zo kunnen innerlijke vrede en tijdloos geluk gerealiseerd worden. In de Wijsheid van Jezus Christus (Nag-Hammadigeschriften) staat: ‘Alles wat van het vergankelijke komt zal vergaan, omdat het van het vergankelijke stamt. En al wat uit onvergankelijkheid komt vergaat niet, maar is onvergankelijk. Zodoende zijn vele mensen verdwaald, omdat zij dit verschil niet kenden (…).’
Onze zoektocht gaat niet langer meer uit naar de wereld der veranderingen, maar naar het tijdloze, het onsterfelijke. Na een lange periode van afgescheidenheid kunnen we volledig van koers veranderen en keren de kansen. Dan kan het vuur van inzicht en liefde ontstoken worden en de eenheid van alles wat is in onze geest verankerd en gerealiseerd worden.
Een mens die innerlijk weet kan niet meer misleid of gemanipuleerd worden. Hij ademt en leeft vanuit een ander ademveld, een andere energie, een andere dimensie. Het nieuwe breekt in hem door en het oude laat hij over aan de golfslag der verandering. Zo’n mens leeft het endura, zoals de katharen het noemden. Hij laat het oude vuur, dat tot verankering in de wereld der verandering leidt, in zichzelf ‘uitdoven’. In zo’n mens vindt een radicale ommekeer plaats. Hij bouwt zijn huis voortaan op een rots, waarbij geen uiterlijke hamerslag wordt gehoord. Niet op een rots van graniet, maar op een rots van wijsheid en vertrouwen. Geen huis van steen bouwt hij, maar een ‘huis van licht’, een lichtlichaam, waarin al wat is transparant wordt en de kosmische liefde haar werking kan vinden. Niemand kan de bouw van dit huis tegen houden. Geen slagregen van de wereld kan dit huis raken. Een mens van inzicht maakt zich gereed om huiswaarts te keren, in te keren tot het ware Zelf.
© Marcel Messing
