Het tijdloze Christuskind
Een kerstgedachte en een nieuwjaarswens
Toen de wind van de haat opstak,
het licht verduisterd werd door wolken van leugens,
toen de Caesar van deze wereld zijn afgodsbeeld in Romeinse tempels plaatste,
schreide zacht mijn hart.
U zocht niet het koningschap van deze wereld,
verlangde niet naar macht of het goud van geldwisselaars,
maar spreidde onvermoeid licht en liefde,
hoop en waarheid over onze verduisterde wereld.
En terwijl de prins der duisternis in akkers van oogst zijn giftige leugens zaaide,
een kruishout als foltertuig werd opgericht om te kruisigen wat zichzelf opofferde,
schreide zacht mijn hart.
Demonische geesten trekken keer op keer de wereld rond
met klauwhamers die alles verpletteren,
met roestige sikkels die oogsten vernielen,
met valse vlaggen, rood van bloed,
die schril afsteken tegen de smetteloze hemel.
Brallende kleimensen met ruwe strijdliederen in schorre kelen,
jankende wolven die de geldduivel en het gouden stierkalf vereren,
het kind in eigen hart al lang geleden hebben vermoord,
ernaar verlangen het licht op heel de aarde te doven.
Mijn hart schreit bitter.
Tussen kerstmannen met valse baarden en rode mantels van begeerte,
tussen arrensleden, jengelende bellen en verdwaalde rendieren,
zocht ik eenzaam naar een spoor van waarheid,
vond slechts kronkelwegen van leugens.
Ik zocht en werd gevonden.
De zoeker zelf werd het gezocht een zoeken werd gevonden worden.
In de grot van het eigen hart wordt het tijdloze Christuskind geboren,
oorspronkelijk gelaat,
voorafgaand aan het eigen gezicht,
licht in Licht.
Een Nieuwjaarswens
Bevrijd je van de boeien die je al van vóór de grote vloed omknellen, die je dwongen te buigen voor goden en halfgoden, voor koning en farao, die je lieten knielen voor keizer en tsaar, voor kalief en sultan, voor hogepriester en priester. Steeds weer werd je gewogen op de weegschaal van hun macht, omdat je de immense kracht van je eigen geest vergat.
Je liet je voor hun gouden koetsen spannen, omdat je het goud van je eigen ziel niet zag. Je werd hun lijfeigene of onderdaan, omdat je geen meester was over jezelf. Angst deed je slaven en zwoegen. Pijnlijk zwijgen werd de schakel die ketens van gevangenschap met elkaar verbond. Vind eerst de sleutel om de gevangenissen waarin je opgesloten werd te openen.
Ben je vergeten dat je vrijheid bent? Vleesgeworden liefde? De onmetelijke ruimte waarin je lichaam danst? Ontmasker de valse goden, hun zichtbare en onzichtbare raadslieden, zij allen die de prins der duisternis dienen. Doorschouw hun ongoddelijk spel, weet dat je zuiver bewustzijn bent, dat uitstijgt boven de macht van de valse goden.
Sta op uit je slavernij. Schud af je slavenjuk. Breek de gouden scepter van de leugengoden en de slavenmeesters. Sla de zweep die jou eeuwenlang sloeg doormidden. Breek het foltertuig waarmee je zo lang gemarteld werd.
Verwerp die ideeën die als ijzeren tralies zijn. Sta op uit je slavengraf!
Jullie zijn kinderen van het ene, adem van de geest van vrijheid. Laat je leiden door de meester in je innerlijk koninkrijk, en het rijk der slaven is voorgoed verslagen. De grenzeloze vlag van vrijheid en liefde rijst op tot in de hoogste hemel. Niemand zal jou ooit nog bezitten, want je vond de liefde die als geestkracht door alle tralies van de wereld waait, de sleutel die iedere gevangenis opent en zelfs slavendrijvers bevrijdt van hun eigen eeuwenoude slavernij.’
(Uit: De Meester van de Eindtijd van Marcel Messing, blz. 117-119)
Marijke en ik wensen u allen innerlijke sfeervolle en vredesvolle dagen, weken, maanden en jaren toe. Laat ons juist in deze donkere tijden blijven vertrouwen op het onvergankelijke Licht!
