‘Als door stormwind een tak is losgescheurd van een rode beuk, zal de tak spoedig verdorren. Zonder levensstroom in een boom kunnen takken niet groeien, is er geen wasdom, sterven ontelbare bladeren, verdort het hout. Eens, Omuerte, stak er in jouw leven een stormwind op, maar je herinnert je dat niet meer, want je leven is stilstaand water geworden. De rivier des levens in je is bijna uitgedroogd en er is nauwelijks nog water dat kan uitstromen in de oceaan van leven. Lang geleden stroomde de rivier des levens door de open bedding van je leven, verdween soms tussen rotsspleten onder de grond, kwam elders weer boven om verder te stromen, totdat ze wegzonk in de zandbank van je geest.

Kijk naar de rivier daarginds, waar het wegsijpelende water van deze wasplaats in uitstroomt. Er liggen grote keien in, en boomstammen waartegen het slib van de rivier zich heeft opgehoopt. Sommige steken boven het water uit, andere liggen eronder verscholen. Het water stroomt erlangs of eroverheen en slijt een stil verhaal in het geheugen van de tijd. Ook in de stroom van jouw levens kwamen keien en boomstammen tezamen. Onwetend wierp je ze er zelf in, een voor een, jaar op jaar. Keien gestold leven en boomstammen zonder wortels, waartegen het slib van je daden zich ophoopte – hindernissen in je geest. Het levenswater in je bleef stromen, maar zonk steeds verder weg in je verzande geest. Je hart slibde dicht, verhardde tot in zijn kern. Heimwee verspreidde zich als wier aan het oppervlak van stilstaand water, totdat je huid verstikte. Dode vingers reikten tevergeefs naar de nachtelijke hemel, waaraan al je sterren van hoop waren uitgedoofd. Je geest sloot zich als een waterlelie in de nacht en eenzaamheid trok je naar een bodemloze diepte, ontnam stap voor stap je spraak, gaf je het gevoel afgescheiden te zijn van je innerlijke bron. Een treurwilg werd je aan de rand van vertroebeld water dat je zelf bijeen had gehuild. Maar nimmer ben je afgescheiden van de bron. Afgescheidenheid bestaat alleen in de gesloten wereld van dode namen.’

 Marcel Messing
Uit: De Meester van de Eindtijd, Altamira, Haarlem 2011, p. 85-86

‘Wij hebben te veel wetenschappers, te weinig mensen van God.
Wij hebben de geheimen van het atoom ontraadseld en de Bergrede verworpen.
Onze wereld is er een van nucleaire reuzen en ethische dwergen.
Wij weten meer van oorlog dan van vrede, beter hoe te doden, dan hoe te leven.’

Generaal Omar N. Bradley,
( Boston op 10 november 1948)

‘De duisternis die we vandaag de dag in onze wereld zien is toe te schrijven
aan het uiteenvallen van dingen die in harmonie met Gods wetten zijn.
Het grondconflict is er niet een tussen volkeren, maar tussen twee tegengestelde overtuigingen.
De eerste is dat kwaad overwonnen kan worden door meer kwaad en dat het doel de middelen heiligt.
Deze overtuiging is erg dominerend in onze huidige wereld.
Het is de weg van de oorlog.
Het is het officiële standpunt van elke grote mogendheid.
Daarnaast is er de weg die tweeduizend jaar geleden werd onderricht:
om kwaad met goed te overwinnen, en dat is mijn weg, de weg die Jezus ons leerde.
Verlies nooit je vertrouwen: uiteindelijk zal Gods weg zegevieren.

Peace Pilgrim

‘Er zal geen vrede onder de mensen zijn

zolang er geen tuin van broederschap op aarde is.

Want hoe kan er vrede zijn

als ieder mens uit is op zijn eigen voordeel

en zijn ziel in slavernij verkoopt?

Jij, kind van licht,

verenig je met je broeders en zusters

en ga dan samen op weg

om de paden van de Wet te onderrichten

aan hen die het willen horen.

Hij die vrede heeft gevonden

met de broederschap der mensen

heeft zichzelf gemaakt

tot medewerker van God.

Ken deze vrede met je geest,

verlang naar deze vrede met je hart,

vervul deze vrede met je lichaam.’

Esseense evangelie van vrede

Het hart heeft redenen

die het verstand nimmer begrijpen kan.

Zonder na te denken is het wijs

zonder logica bevat het alles

de stille woorden die het spreekt

kloppen altijd

dag en nacht.

Het hart heeft een luisterorgaan

dat het menselijk oor overtreft.

Het wikt en weegt

zonder ooit te kiezen.

Het hart heeft een stem

die zich nergens op beroemt.

Stiller dan stilte tussen duizend woorden

fluistert het sprakeloos alles in.

Het hart heeft lippen van liefde

die alle zoete kussen doen verstillen

omdat het steeds de Ene kust

in omhelzing van het Zelf.

In ons lichaam als burcht

staat de graalbeker in het hart.

Van daaruit straalt alleen maar licht

als het licht der werelden.

Het hart tast als eerste alle dingen af

met onzichtbare vingertoppen vol gevoel.

Als de nacht zich spreidt

straalt nog steeds het hart.

Kom mensenkind,

luister toch naar de taal van het hart

de zoete fluisterwoorden van de stilte

waarin de volheid rust van gans het Al.

Kom mensenkind,

nu de wereld zo verduisterd is

onwetendheid zetelt op de troon der blinden

onbegrip, misverstand, wrok en ruwe woorden

verdwaasde geesten voeden

het vuur van haat

in velden van strijd wordt aangewakkerd

velen het pad van licht

zijn kwijtgeraakt

de glans van liefde dreigt te doven

wolken van boosheid door een lege hemel drijven,

laat juist nu je hart spreken.

Niet met de stem

van kracht en macht

niet met woorden van verleden

niet met de taal van valse beloftes

voor een onvervulbare toekomst,

maar met de edele stem

van de stilte vóór het woord

de stem van waarheid

die kaarsrecht door de straten loopt

van hen die dronken zijn van de wereld

de stem van heelheid

die kreupelen van geest

opwekt uit een diepe slaap.

Kom mensenkind,

laat spreken nu het kosmische hart

dat spreekt door de stiltekamer van je eigen hart

en klopt in boezems van liefde

dat taal van licht en liefde spreekt

van één en één

en nogmaals één

van vrede en vrijheid

van vriendschap en vreugde.

O mystiek hart,

zo lang verzwegen en verguisd

herleid tot mechanische spier

getransplanteerd door handen

die kloppend leven niet meer voelen

verdrongen door hoofden vol van zichzelf

verwezen naar ruimtes

kleiner dan het ik,

open sta ik voor uw onmetelijke liefde.

O mystiek hart,

verhef in deze donkere dagen onze ziel

tot in de hoogste hemelen der wijsheid

en ver daarboven,

waar hoog en laag vervloeien

in een zee van licht

waar geboorte en dood

niet meer bestaan

waar druppel en oceaan vervloeien

en het geheim van het ‘Ik Ben’

altijd aanwezig is.

O mystiek hart,

ik voel u, ik hoor u, ik smaak u

als de hartenklop

van het eeuwig

AUM!

Marcel Messing
(openingstekst themadagen ‘Mystiek van het hart’ op 2, 3 en 9 april 2011)

‘Jezus heeft gezegd:

Als zij tegen jullie zeggen:

Waar komen jullie vandaan?

zeg hun dan:

Wij zijn gekomen uit het licht

daar waar het licht uit zichzelf is ontstaan,

en zich in hun evenbeeld heeft geopenbaard.’