In gebroken woorden
sleept bijna dode taal zich voort
op ontheiligde grond
op zoek naar het helend Woord
van het in den beginne
en de stilte van daarvoor.
Schermen en beelden
verscheuren het menselijk gelaat
gevangen in een onechte wereld.
Uitgeput en moe
zo wandelt de mens door straten zonder doel
zelfs zijn schaduw
volgt hem nauwelijks meer
en de voetstap van verleden
klinkt als dorre herinnering
op krakende takken
van bijna uitgebluste begeerten.
Tussen halve waarheden en hele leugens
tussen halve kunde en onwetendheid
tussen verwarring en hopeloosheid
zoekt de mens zijn pad
onwetend van het koninkrijk
verborgen in het eigen hart
nader dan handen en voeten
wachtend op heling
en het eeuwig heil.
Ecce homo op het kruishout van vergane glorie!
Maar toch,
terwijl vernis van bijna dode beschaving afbladdert
trompetten van oorlog en haat steeds luider klinken
gouden pijlers van welvaart en illusie
als roestige staven breken
wolven hun laatste rauwe kreten laten horen,
spreidt stil een onmetelijke liefde
zich als een zachte deken uit
om gepijnigd verleden toe te dekken
en de mens te wekken
tot een gouden ochtendstond.
© Marcel Messing (21 oktober 2011)
