Een wonder in mijzelf…
Door Marianne van den Dungen

Wanneer ik ’s ochtends wakker word heeft de hele nacht mijn hart geklopt en zuurstofrijk bloed gepompt naar alle cellen. Mijn spijsvertering is rustig doorgegaan, mijn lever en nieren hebben hun zuivering voortgezet terwijl de blaasmeridiaan in rust bleef tot het ontwaken zodat ik wakker naar het toilet kan gaan. Zoveel processen die het lichaam uitvoert zonder dat ik hierover na hoef te denken. Is dat geen wonder?

Om dol van te worden
Terwijl ik me nog even omdraai voordat ik opsta maakt de aarde zijn vierentwintig uurs ronde af die bij de evenaar ongeveer met 1670 kilometer per uur beweegt en dat terwijl ik al wagenziek word wanneer een bestuurder een onverwachte beweging maakt.
En dat is nog niet alles, want in 365,25 dagen maakt deze planeet een ellipsvormige baan om de zon met een snelheid van 107.200 kilometer per uur. Bovendien beweegt ons zonnestelsel rond het centrum van de Melkweg met een snelheid van 800.000 kilometer per uur, dat rondje duurt 225 miljoen jaar. Onze Melkweg beweegt als geheel zich richting het naastgelegen stelsel, Andromeda, met een geschatte 470.000 kilometer per uur. Tijdens deze supersnelle hemelse bewegingen bewandel ik de aarde met mijn voeten plat op de grond zonder rond te tollen of om te vallen.
Is het geen wonder?

Een kleine en grote ademhaling
Mijn adem beweegt zich ongeveer 18 keer per minuut in en uit. Dat betekent 1080 ademhalingen per uur en 2160 ademhalingen per twee uur. Dat komt overeen met de 2160 jaar die de aarde nodig heeft om zich door één dierenriemteken te bewegen.
Mijn adem per etmaal is 1080 x 24 =25.920 ademhalingen. Dat getal komt exact overeen met wat wij een Platoons jaar noemen, een tocht van de aarde door 12 dierenriemtekens duurt 12 x 2160 = 25.920 jaar. Zo zijn wij mensen in de stof verbonden met de beweging die we afleggen door het universum. Wij ademen mee met de grote ademhaling van de kosmos.

Het gaat nog veel verder want natuurlijk beweegt het gehele universum zich volgens bepaalde wetmatigheden. Als we de baan van de zon nemen (de gele baan in het plaatje) en daar de cirkels van de planeten omheen tekenen krijgen we een voortbewegend spiralend geheel te zien.

Spiralen zijn de basisstructuur van het leven. In de mens zijn spieren en botten spiraalvormig opgebouwd, dat geeft een aanmerkelijk grotere sterkte dan rechte vormen. Voorbeelden van spiralen zijn: schelpvormen, zonnebloempitten in het hart van de bloem, varenknoppen, boomstammen en takken, water in de afvoer, orkanen, melkwegstelsels en nog veel meer.

Planeten, een perfecte dans
Toen ik jaren geleden ‘A LITTLE BOOK OF COINCIDENCE’[i] in handen kreeg werd opnieuw een stukje van het wonder dat universum heet aan mij geopenbaard. Daarin wordt o.a. de beweging van de planeten beschreven en uitgetekend. In het hoofdstuk ‘De perfecte schoonheid van Venus’ wordt een afbeelding getoond van de beweging van venus ten opzichte van de aarde. Venus draait heel langzaam om haar as, een rotatie van venus duurt 225 aardse dagen. In 8 jaar komt venus 5 maal met dezelfde kant van haar oppervlak richting de aarde, dat heet de kus van venus. Wanneer je de beweging van venus ten opzichte van de aarde uittekent zie je dit:

Is dat niet van een ongekende schoonheid? Zo hebben alle planeten hun patronen en ook klanken die overeenkomen met de toonladder, de harmonie der sferen, zoals in het boekje beschreven. Dit leren we niet op school, ik vond het een openbaring en een groot wonder.

Lichtend DNA
In mijn cellen bevindt zich DNA, laddervormige spiralende ketens en in die helix ligt informatie opgeslagen in de nucleïnezuren. In iedere cel van mijn lichaam bevindt zich ongeveer 2 meter tot een kluwen opgerold DNA. Alle cellen in het lichaam meegerekend heb ik naar schatting 140 miljoen kilometer DNA dat bij elkaar ongeveer een pond weegt.
In de ‘University Herald Reporter’[ii] verscheen in 2017 een artikel over DNA met wonderlijke conclusies. Men beschrijft daarin hoe DNA reageert op menselijke emotie. Als iemand ergens positief op reageert, ontspant het DNA zich en wordt ruimer, een negatieve, angstige reactie doet het DNA ineenkrimpen en samenballen. Hierna werden onderzoekers benieuwd naar de afstand waarop DNA nog zou reageren dus namen ze wat DNA (uit witte bloedcellen) van een persoon, stopten het in een afgesloten vat en opnieuw reageerde het DNA gelijktijdig met de persoon op emoties. Het vat werd meegenomen naar een plaats 50 mijl verderop en wat schetst de verbazing, de reactie treedt nog altijd gelijktijdig op met de emotie van de persoon. Als dit al geen wonder is…
Maar er is nog meer. Wetenschappers plaatsten DNA in een vacuümvat wat gevuld was met lichtfotonen. De lichtdeeltjes stopten hun door elkaar schietende gedrag en volgden de vorm van het DNA in hun beweging. Zelfs toen het DNA verwijderd werd uit het vacuümvat bleven de deeltjes deze vorm aanhouden. Deze proeven tonen aan dat gevoelens, emoties, zich manifesteren in de materiele wereld. Wanneer DNA door vriendschap, liefde en positiviteit ruimer wordt, heeft dat zijn weerslag op alle cellen van het lichaam, zijn we gezonder en dat stralen we uit, terwijl angst en negativiteit alles ineen doet krimpen, stress en ziekte veroorzaakt.

From Russia with love, Peter Gariaev
Het was Dr. Peter Petrovich Gariaev[iii] (microbioloog 1949-2020) die in zijn onderzoek naar DNA in 1985, ontdekte dat DNA op sponsachtige wijze lichtfotonen uit de omgeving aantrekt en opslaat in zijn spiraalvorm. In het algemeen is onbekend of- en hoe je licht kunt opslaan, maar DNA doet dat dus wel. Je kunt je voorstellen dat door stress samengetrokken DNA veel minder licht kan bevatten dan door goede gevoelens geopend DNA. Nog wonderlijker was het toen Gariaev na beëindiging van het experiment, waarbij het DNA evenals het vat waarin het experiment had plaatsgevonden verwijderd waren, zich op de plaats van het experiment het DNA als holografische lichtvorm aanwezig bleef. Gariaev aanschouwde dit wonder en noemde dit ‘het fantoomeffect’. Dit wordt beschreven in het boek ‘The source field investigations’[iv].
Wat het ook was dat dit licht liet voortbestaan, het had het stoffelijke DNA niet nodig, het was iets anders, iets onzichtbaars, en blijkt een energetisch duplicaat van het DNA te zijn met exact dezelfde vorm. Wellicht is het opslaan van licht wel de belangrijkste functie van DNA.
Het wordt nog wonderlijker want Gariaev besloot de lichtvorm met extreem koude, vloeibare stikstof uiteen te blazen om de vorm teniet te doen. Wat schetst echter zijn verbazing, de holografische lichtvorm keert in zijn geheel terug na 5 tot 8 minuten. Uiteindelijk blies hij de lichtvorm keer op keer uiteen met stikstof maar de lichtvorm keerde terug en bleef tot 30 dagen microscopisch waarneembaar aanwezig. Pas na een maand was het geheel verdwenen. Hebt u ooit iets gehoord over dit wonder?
Conventionele wetenschap heeft hiervoor nog geen enkele verklaring.
Dus op microbiologisch niveau hebben wij allemaal een uit lichtfotonen bestaand energetisch dubbel. Wanneer je nu in je stoel dit artikel zit te lezen en opstaat voor een wandeling is de lichtenergie nog ongeveer 30 dagen op die plaats aanwezig, zo laten wij overal energetische sporen achter.

Een andere wetenschapper, professor Frits Albert Popp[v] heeft bewezen dat alle levende cellen licht afgeven. Elk organisme en dus ook het menselijk lichaam neemt licht op, slaat het op en geeft het langzaam af. Popp noemde deze lichtdeeltjes of -golven biofotonen en toonde dit aan als een communicatiemiddel tussen cellen en alle levende organismen.

We weten nu dat de mens in essentie een lichtwezen is.
Frits Albert Popp

Zelf wonderen creëren
Het was Bruce Lipton[vi] (celbioloog) die onderstaande beschreef in zijn boek ‘De biologie van de overtuiging, hoe je gedachten je leven bepalen’. Ons wordt steeds voorgespiegeld dat we zijn wat in ons DNA aanwezig is en bepaald wordt door erfelijkheid waar je niets aan kunt veranderen. Niets is minder waar. Bruce Lipton zegt: ‘Waarneming is een wereldbeeld gevormd door geloofsovertuigingen. Overtuigingen ‘besturen’ de waarneming. Herschrijf je overtuigingen en je herschrijft je genen en je gedrag… Ik ben vrij in hoe ik reageer op de wereld, wanneer ik anders kijk naar de wereld dan wijzigt mijn genetische patroon. Wij zijn geen slachtoffers van onze genen, we zijn er meester over’.
Dus… de menselijke geest is veel sterker dan genetische informatie en kan ons boven genetische belasting uit laten groeien. Er zijn dus wonderen waar we zelf aan kunnen werken.

Oogjes
Francis Hitchins beschrijft in zijn boek ‘The neck of the giraffe, where Darwin went wrong’ een fruitvliegjes experiment waarin wetenschappers door verhitting versnelde mutaties teweeg willen brengen. Maar de fruitvliegjes weigerden iets anders te worden dan fruitvliegjes.

 

 

 

 

 

 

Fruitvliegje

Toen Hitchins zelf de genetische codes voor de opbouw van ogen wegnam uit een ouderpaar, keerde binnen 5 generaties de ogen gewoon terug in de vliegjes. Er zit dus een reparatiesysteem in ieder levend wezen dat niets met genen te maken heeft.

Sta op! Ontwaak!
Eigen je je gaven toe en kom tot inzicht!
Katha Upanishad 1: 3,14

Dr. Glen Rein deed op zijn beurt onderzoek naar beïnvloeding van DNA van buitenaf. Mensen werden uitgenodigd met hun gedachten DNA positief en helend te veranderen, dat lukte bij 2 tot 10%. De zendende mensen met de meest coherente hersengolven waren hier het krachtigst in. Afstand speelde geen rol, het lukte zelfs wanneer gedachten van duizenden kilometers ver gezonden werden. Volgens Rein is de belangrijkste energie die DNA beïnvloed de liefde. Een focus vanuit het hart geeft het beste resultaat. Hij nam later een baan aan bij het HeartMath Research Centre[vii].

Is het geen wonder hoe het klopt?
Wist u dat ongeveer 60 procent van de cellen van het hart zenuwcellen zijn die van hetzelfde type zijn als hersencellen en daar een directe verbinding mee hebben? Er heeft een rechtstreekse, uitgebreide informatie-uitwisseling plaats tussen hart en hersenen. Het hart produceert eigen neurotransmitters en heeft zenuwknopen en dendrieten. Het hart heeft een zelfstandig geheugen waarin het herinneringen opslaat over specifieke en intense emotionele ervaringen. Bij onderzoek naar het informatiesysteem van het lichaam blijkt dat een groot deel van de ervaringen eerst via het hart gaan voordat ze naar de hersenen doorstromen.

In het boek ‘Het hart als zintuig’[viii] wordt dit en veel meer uitgebreid beschreven. Zoals hoe de eerste hartcellen in een embryo, al vanaf week 8 wanneer het 1 centimeter groot is, uit zichzelf gaan pulseren. Bepaalde cellen in het hart, de z.g. pacemakercellen organiseren zich en gaan in hetzelfde ritme samenwerkend als éénheid kloppen, de harmonie van het hartritme is ontstaan.
En zo krijgen we in de wereld goedhartige, ruimhartige mensen, met een vriendelijk hart, steken we elkaar een hart onder de riem, lachen we hartelijk, luisteren we naar ons hart en volgen we het hart door ernaar te handelen, want…

Dit, mijn Zelf binnen in het hart, is kleiner dan een rijstkorrel of gerstkorrel,
kleiner nog dan een mosterdzaadje of de kern daarvan.
Dit, mijn Zelf binnen in het hart, is groter dan de aarde,
groter dan de hemel, groter dan alle werelden.
Chāndogya Upanishad 3:14.3

En zo buig ik dankbaar voor de reis die ik in het leven maak, die zich aanvankelijk onderdompelt in de buitenwereld maar als een steeds kleiner wordende spiraal een reis naar binnen wordt.
Steeds minder afhankelijk van de door angst en macht geregeerde buitenwereld richt ik me vol vertrouwen op de lichtende kern in mijzelf.

[i] John Martineau ‘A little book of coincidence’, Wooden Books 2001
[ii] universityherald.com/articles/73837/20170425/studies-prove-how-human-emotions-shape-physical-reality.htm
[iii] https://www.youtube.com/watch?v=4iNP-cljvUo
[iv] Veel hierover is te lezen in David Wilcock, ‘The scource field investigations’,Dutton 2011
[v] https://www.biontologyarizona.com/dr-fritz-albert-popp/
[vi] www.brucelipton.com
[vii] https://www.aipro.info/drive/File/224.pdf
[viii] Stephen Harrod Buhner, ‘Het hart als zintuig’, Ankh Hermes 2004