Onderstaand gedicht werd gedeeltelijk voorgelezen door de schrijfster ervan,
Maria-Louise Genet op 6 mei tijdens de lezing van Marcel Messing.
Dank je wel Maria-Louise!

De allegorie van de grot van Plato  

Wat als jij kon zien, wat ik al die tijd al kan zien?
Dat heb ik me meermaals hardop afgevraagd.

Het ontwakingsproces is bepaald geen sinecure.
Vallen en opstaan tegelijkertijd.
Verrukt door het zien van het Hemelse Licht.
Verstijfd door het zien van de Duistere Hel.
Allemaal tegelijkertijd aanwezig op Aarde.

Vaak wil ik je hardhandig wakker schudden,
in de eerste plaats uit liefde,
maar soms wellicht ook uit frustratie,
en dan bedenk ik me weer.

Wil ik jou wel opzadelen met deze vloek en zegening tegelijkertijd?
Kan ik je niet beter laten ‘slapen’?
Het geluk is met de dommen.
Treffender kan het niet worden verwoord.

Allen bewandelen wij een ander pad.
Dat van leider of dat van volger.
Beiden is de moeite waard.
Al lijk ik dat soms weer te vergeten,
waardoor ik je wellicht té hardhandig wakker schud?

Jij bent jij en ik ben ik.
Waarom zouden we elkaar veroordelen?
Het licht dient de duisternis en de duisternis dient het licht.
Alleen dan kunnen we groeien.
Laten we dat vooral niet vergeten.

Toch schreeuw ik het regelmatig van de daken.
Het is mijn missie,
al begrijpen maar weinigen daar iets van?
Ik kán simpelweg niet anders.
Ik wíl simpelweg niet anders.
Zelfs als dat me duur komt te staan?

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.
Een eeuwenoud kinderspel.

Ware leiders laten zich echter niet verleiden,
tot een discussie die nergens toe leidt.

Hoe vaak moet ik mezelf dat nog vertellen,
totdat ik het wérkelijk begrijp?

Mijn zoektocht naar waarheid, licht en liefde,
is bepaald geen gemakkelijke aangelegenheid.

Mijn hele leven lang was ik al ‘anders’ dan de rest.
Nooit eerder was het echter zo tastbaar als nu.
Ik voel me verraden.
In de steek gelaten.
Onbegrepen.

Ik heb vele bergen beklommen,
maar ook diepe dalen doorstaan.

Ik vraag mij wel eens af:
Wat als jij kon zien wat ik kan zien,
hoe anders zou de wereld dan niet zijn?

Graag neem ik jou mee op mijn reis,
maar niet voordat jij daar klaar voor bent.

Zoveel paden reeds gelopen,
zoveel wegen reeds bewandeld.
Leven na dood en dood na leven,
maar nu begrijp ik het pas.

Bijna 25 jaar geleden schreef ik ooit eens deze woorden:

‘Ik heb verloren, ben overwonnen,
maar de nederlaag heeft geen gewicht.
Ik heb niet het gevoel overwonnen te zijn,
maar een nederlaag te moeten dragen als
een overwinning op zichzelf’.

Wijze woorden. En nog altijd accuraat.

De liefde kan nooit verliezen,
hoe ver zij ook weggedrukt mag worden
in een onbegrepen en immer eenzame hoek.

Er zal echter een dag aanbreken,
waarop het licht weer zal schijnen,
en eenieder plotsklaps weer begrijpt
wat er daadwerkelijk toe doet.

Tot die tijd zal ik mijn licht en waarheid blijven schijnen.
Tegen beter weten in en met de
onverbiddelijke weerstand van de leugen,
tot het ongemakkelijke aan toe.

Een ware leider ‘lijdt’,
zonder daar echter zelf aan onder door te gaan.
Wij kunnen enkel het goede voorbeeld geven,
zodat de rest ons voorbeeld uiteindelijk volgt.

Uiteindelijk zal de leugen áltijd weer
worden ingehaald door de waarheid.
Dat is onvermijdelijk.
De universele wet die nooit doorbroken kan worden.

Vrije wil.

En pas dan – ja juíst dan – zullen wij elkaar weer kunnen omarmen.
Non vedo l’ora!
(Vertaling: Ik kan niet wachten!)

Maria-Louise Genet